„Miłość nadciąga jak burzowe chmury,

Ucieka przed wiatrem i rzuca cienie na Księżyc.”

Suzume, główna bohaterka powieści pióra Zoe Marriott to kilkunastoletnia dziewczyna, której życie pewnego dnia ulega całkowitej zmianie. Jest świadkiem morderstwa ojca uznano za zdrajcę. Dziewczyna ledwo uchodzi z życiem podczas obławy. Cudem, udaje jej się uciec. Później dowiaduje się, że do śmierci jej ojca przyczynił się jej ojczym. Przepełnia ją żądza pomszczenia śmierci ukochanego taty. Na swojej drodze spotyka niezwykłych ludzi, poznaje życie z tej ciemniejszej strony, a przede wszystkim odkrywa czym jest miłość. Dodatkowo posiada magiczne umiejętności. Jak potoczą się losy Suzume?

Nakreślenie historii Suzume zajęło Zoe Marriott dość dużo czasu, bo ponad półtora roku. Spowodowane to było głównie koniecznością zagłębienia się w różnorakie księgi traktujące o kulturze Japonii. Pisarka przyznaje, że przed napisaniem „Cieni na księżycu” zapoznała się z około trzydziestoma tytułami poświęconymi tematyce Japonii, w tym między innymi: Japonii feudalnej i współczesnej, historii kimono czy zestawom do herbaty. Dzięki tak dokładnemu przygotowaniu stworzyła wspaniałą opowieść osadzoną w Japonii.

To niesamowita powieść, w której między innymi prawda odgrywa istotną rolę. Autorka w subtelny sposób przypomina swoim czytelnikom czym ona jest i jaka jest jej wartość.

Ludzie, mając wybór pomiędzy tym, co prawdziwe, ale nieprawdopodobne, a tym, co fałszywe, ale oczekiwane, zobaczą to, co chcieliby zobaczyć.

Ludzie wierzą swoim oczom, a większość widzi to, co chciałaby zobaczyć, a nie to, co jest prawdą.

Innym znaczącym motywem opisywanym przez Marriott w „Cieniach na Księżycu” są relacje rodzinne. Dowiadujemy się, kto w domu odgrywa najważniejszą rolę. Niewątpliwie widoczna jest także funkcja żony. Ponadto, książka to prezentacja osób mieszkających w domu pana feudalnego oraz uwypuklenie ich miejsca. Nie sposób nie zwrócić uwagi na podział obowiązków wśród służby. Różnorodność warstw społecznych, szczególnie widoczna w pierwszej części książki, pojawia się dalej w świecie zewnętrznym. Mamy ulicę, więzienie, ale także sfery najwyższe. Wszystkie wątki występujące w powieści składają się na obraz przesycony kulturą Japonii. Według mnie został on świetnie namalowany przez pisarkę.

Pierwszoosobowa narracja to także ogromny plus. Umożliwia wnikliwą kreację głównej postaci, szczególnie w sferze emocji. Suzume to barwna postać, która początkowo wydaje się być przeciętną nastolatką. Wraz z tokiem wydarzeń jej charakter wyostrza się i zaczyna się wyróżniać, a sama postać staje się silna i wyrazista. Przecież nagle jej życie diametralnie ulega zmianie. Już nie patrzy na innych z punktu widzenia córki pana domu, nie przebywa już wśród wyższych sfer. Teraz ogląda rzeczywistość z perspektywy osoby z niższą rangą. Jest zdana sama na siebie. Uczy się też przetrwania, kiedy trafia na ulicę i zmuszona jest radzić sobie sama czy kiedy znajduje się w więzieniu. Suzume z kruchej dziewczynki przeradza się w zaciętą bojowniczkę.

Bardzo przypadł mi do gustu język powieści: nieskomplikowany i przyjemny w odbiorze. Dzięki temu powieść czyta się niezwykle szybko. Dla czytelnika, który zbytnio nie miał sposobności, by zagłębić się w obyczaje panujące w Japonii, lektura nie będzie trudna w odbiorze. Dzięki słowniczkowi z najczęściej używanymi przez autorkę określeniami japońskimi umieszczonemu z tyłu książki, tekst jest zrozumiały.

„Cienie na księżycu” to baśń odgrywająca się w Japonii. To historia o zemście, obsesji i magii oraz o tym, co się dzieje kiedy ludzie wzajemnie się okłamują. Przede wszystkim jednak jest to opowieść o miłości i wszelkich jej odmianach, w tej pięknej ale także przerażającej formie. Polecam.